قدرت تصورم را از دست می دهم. و نگاهم دقتی ندارد انگار. اگر که روحی داشته باشم البته. بیهوده است انگار اینهمه اینور و آنور کردن این همه تصویر و صدا. صدای نفسهای خودم را نمی شنوم.

کاش کسی این فیلتر لعنتی را از این وبلاگ بر می داشت. سکوت ات حالم را بد می کنم وبلاگم را می گویم. لغزنده در لجن و مهتاب. و بی بهانه می شوم. چاله های رو به هیچ. زبانت بوی عفونت می دهد.

حالا سه ماه گذشته و هنوز زندگیهای شان توی ذهنم ادامه پیدا دارد.

وبلاگ پاچه گیری اهالی موسیقی ایران. جمعه بیست و دوم خرداد ۱۳۸۸. پاچه گیری توسط دهلچی این آدرس ر باسه دوستات برفست.

لذت هایی در ادبیات و هنر. يك شب دم كرده و خاك. باد - نو باوه ي ابر - از بر كوه. همچو ورم كرده تني گرم در استاده هوا. هم ازين روست نمي بيند. اگر گمشده يي راهش را. مرده را ماند در گورش تنگ. به دل سوخته من ماند. كه مي سوزد از هيبت تب. در مصائب یک قایق شناور در زمان. دعوت به دیدن یک خلوت زنانه.